Au revoir Institute Brenda Strafford!

Het is zaterdagavond. De avond voor vertrek. Nog 1 nachtje zweten onder de klamboe met het geluid van de generator nadrukkelijk aanwezig op de achtergrond. De wind van de ventilator geeft nog enige verkoeling. De deur naar het balkon blijft weer open. Hopelijk houden de straathonden zich vannacht rustig.

Gisteren de laatste dag gewerkt. Klein programma. Nog een plastiek gedaan van een door littekenvorming dichtgegroeide neus en samen met Delpha bij één van zijn patiënten een debulking gedaan van een kwaadaardige tumor rechts in de neus. Geen genezing, wel meer comfort. Tekenend voor de stand van zaken hier. In Nederland zou deze man in een gespecialiseerd centrum wellicht nog een goede kans gehad hebben, hier is hij kansloos. 28 jaar oud. 

En dan het afscheid van de medewerkers die we vandaag niet meer zouden zien. In korte tijd is met enkelen een hechte band opgebouwd. Absolute topper is Margarita, de anesthesie-medewerkster. Sandra en zij waren onafscheidelijk deze weken. Prachtig duo. Maar ook Nixon, Marcel, Jelena, Margot en alle anderen. We moeten beloven volgend jaar terug te komen, het liefst eerder en langer. Die belofte kan alleen waargemaakt worden als onze thuisfronten het opnieuw steunen. 

De regen valt met bakken uit de hemel als we naar de haven gebracht worden voor 1 dagje strand op Ile a Vache, een eiland net voor de kust bij Les Cayes. De Jeep rijdt door het kniehoge water dat links en rechts onder de deuren van de schamele woningen naar binnen gutst. Hoe moet het hier geweest zijn tijdens Matthew? Met windsnelheden van 250 km/uur? Het is niet voor te stellen. 

In de boot naar het eiland breekt de lucht open. Het donkere water verandert in prachtige schakeringen van blauw. We komen aan in een soort bounty-paradijs. Huisjes op het strand, palmbomen. Het stand is schoon. Het is een andere wereld. Onwerkelijk. Voor ons is het een soort van debriefing om nog eens de ervaringen de revue te laten passeren .

We denken terug aan de patiënten van de afgelopen weken. Heel veel indrukken. Het meisje met het door een tumor in de kaakholte naar buiten gedrukte oog, het gesprek met de ontroostbare vader van het mannetje van 4 dat ook al een tumor had en het onmogelijk lang kan maken, de vele oorpatiënten en speciaal die waarbij met de geïmproviseerde boor van Jan een holte gemaakt moest worden, de stembandoperatie die dramatisch had kunnen eindigen als we niet op tijd hadden ingegrepen om de tube terug te plaatsen en nog zo veel meer. De gevallen die op de oogafdeling lagen en die we bij de grote visite hebben gezien. We zijn dankbaar dat we er zonder kleerscheuren van afgekomen zijn. Wij zelf, maar vooral ook de patiënten. Het was soms even spannend, maar op die momenten bleek het team als eenheid te werken. Dat gaf een veilig gevoel.

Er moet nog heel veel gebeuren om het niveau van de medische zorg in het algemeen en die van de KNO-heelkunde in het bijzonder hier op een acceptabel niveau te krijgen. Dat hoeft niet met de belachelijk luxe, ingewikkelde en vooral dure spullen waarover wij beschikken. Een derdehands anaeshesie-apparaat, een afgeschreven orenboor of microscoop en een paar teams per jaar (minstens 3) die zorgen voor continuïteit en progressie in de opleiding van onze collega’s en andere medewerkers hier, zouden een enorm verschil maken.

Nog een speciaal woord van dank aan Dirk, die ons de eerste week vergezelde. We hebben hem gemist de tweede week. En natuurlijk onze familie thuis. Zonder klagen hebben zij het mede mogelijk gemaakt dat wij hier 2 weken konden zijn.

Mochten jullie, lezers van deze reisblogs, door onze verhalen geprikkeld zijn een donatie te willen doen, dan zou dat zeer welkom zijn. Alle kleine beetjes helpen. Wij weten dat het geld hier goed besteed wordt. Geen strijkstokken of dure overhead! Kijk op http://www.w-orl-d.com. Of stuur me een mailtje op [email protected] en voor de Belgen [email protected] en we mailen de bankgegevens door.

Morgen naar huis. Hopelijk een iets voorspoedigere reis dan de heenreis. Dat betekent ook het einde van deze blogs. Het is was onze bedoeling jullie hiermee een inkijk te geven in onze belevenissen. Bedankt voor alle leuke en lieve reacties. Messi-en-pil!