Sandra is onverstoorbaar en onverslaanbaar.

Vandaag hebben we lekker gewerkt. De aangekondigde vroege start van 8 uur bleek 9 uur te worden. Ik denk niet dat ze hier zomertijd hebben, maar uiteindelijk bleek dat er toch iets ging gebeuren. Met Moïse een neusbijholtenoperatie gedaan. Ik links, hij rechts. Het blijft lastig een nieuwe techniek in enkele dagen aan te leren. Let wel: In mijn opleiding deden we over ieder onderdeel 6 maanden en voor wat betreft de oren een heel jaar. Vooral het endoscopisch en microscopisch werken blijft een enorme uitdaging. Het is aandoenlijk te zien dat ze de techniek feitelijk niet beheersen, maar wel erg hun best doen een goede indruk te maken. Ik laat het maar even gebeuren. De heren spelen een thuiswedstrijd, op eigen terrein en met eigen team. Te veel sturing en onderwijs zou hun autoriteit kunnen ondermijnen. Ze kennen hun grenzen en beperkingen en dat is voor nu voldoende.

Enige spanning in de ochtend. Jan grijpt opeens naar zijn borst. Een stekende pijn. Sandra en ik zien dat het rechts op de thorax is. Waarschijnlijk niet cardiaal. In een reflex slaat Jan zich op de borst. Dat helpt. Onder zijn shirt wordt een geplette kakkerlak gevonden. 

Rond het middaguur staat ingreep nummer 3 op het programma. Het operatiepersoneel is niet vinden terwijl de patiënt al slaapt en geïntubeerd is. Niemand schijnt het een probleem te vinden. Dr Delpha is vanmiddag aan de beurt. Binnen 30 seconden slaagt hij er in de beademingstube uit de luchtpijp te werken. Ik merk meteen dat er iets niet klopt. Dan blijkt hoe belangrijk een vertrouwd team is: Een half woord is voldoende. Steriele doeken eraf, Delpha opzij, Sandra aan de beademingsballon, ze kijkt met de laryngoscoop en stelt vast dat de tube er inderdaad uit ligt. Jan overziet de situatie en staat stand-by om in te grijpen. Een half woord is voldoende. Super om dan in een driehoek als team rondom de patiënt te kunnen staan. De tube wordt herplaatst. De hele noodsituatie heeft geen paar minuten geduurd. Het personeel heeft het nauwelijks gemerkt. De knipogen over en weer en de zucht van opluchting zeggen genoeg.

Rond een uur of 1 roept dr Moïse me om nog eens met de vader van het knulletje van 4 met de hersentumor te praten (zie eerdere blog). Hij wil weten of er in Europa of elders toch nog iets mogelijk zou zijn. De verwachtingsvolle blik van de vader ontroert me terwijl ik in stamelend Frans moet vertellen dat er echt geen opties zijn. Niet in Haïti, niet in Europa en ook niet in de Verenigde Staten. Het verdriet van de vader weegt zwaar als ik terugsjok richting OK.

De laatste patiënt die volgens mijn lijstje gepland stond was een knulletje van een jaar of 8 voor een trommelvliessluiting. Het blijkt een volwassen kerel met borsthaar en een producerende fistel (opening met pus) achter het rechteroor te zijn. God-zij-dank heeft Jan deze week uren besteden aan het aan de praat krijgen van de boor. Die blijkt onmisbaar. Ondanks het warmlopen, waardoor de boor alleen met natte lappen omhuld aangepakt kan worden, lukt het om de chronische oorontsteking te verwijderen. Er wordt een radicaalholte aangelegd. Gehoor is in dit geval minder belangrijk dan het opheffen van de infectie.

Na deze enerverende dag trakteren we ons op een uitstapje naar het strand. Daar halen we de gemiste lunch in met versgevangen en gegrilde langoustines. We hervatten de interland “pesten” tussen Nederland en België. Sandra blijkt onverslaanbaar. Gelukkig hoor ik bij haar in het Nederlandse kamp en hebben WIJ geen nieuwe bondscoach nodig.