Patience is een Haïtiaans woord.

Zaterdagochtend hebben we rustig aan ontbeten. Nog even de patiënten van de dag er voor gezien en met dr Moïse enkele spoedjes. Verkeersongelukken komen hier relatief veel voor en leiden vaak tot behoorlijke schade. Een weldoorvoede dame zou een deel van haar kunstgebit hebben ingeslikt. Op de röntgenfoto is echter niks te zien en bij scopie evenmin. Dat wordt een paar dagen kaka(lokaal voor poep) roeren.

Na uitgebreid afscheid genomen te hebben van Dirk Boedts besluiten we naar ons weekendverblijf te vertrekken. We zijn jaloers op zijn energie en volhardendheid en hopen op dezelfde leeftijd nog zo energiek te zijn. Hoe oud dat precies is zegt Dirk te zijn vergeten. De reis nar Port Salut verloopt voorspoedig. De ouwe Landcruiser protesteert alleen bij het nemen van de talloze verkeersdrempels die uitsluitend in zijn 1 of 2 te nemen zijn. In Port Salut blijkt de schade van de orkaan van oktober nog meer zichtbaar. Delen van de boulevard zijn verdwenen, weggespoeld. Maar het strand is schoon, de zon schijnt en het hotel is prima. Jan ontdekt iets verderop het onderkomen waar hij in het verleden vaker geweest is. Het is volledig vernieuwd. Tijdens de orkaan stond het zeewater er tot heuphoogte.

Zondagavond zijn we net voor het donker terug. Rijden in het donker is hier niet zo'n geweldig goed idee. Overdag vallen we als bleekscheten al genoeg op. Tijdens het diner met Moïse da dag van morgen doorgenomen. We lijken ons niet te hoeven vervelen. Maandagochtend staat het dochtertje van Margaritha onze anesthesie-assistente als eerste gepland voor een amandeloperatie. Gelukkig gaat alles voorspoedig. Mijn techniek is weer net anders dan ze hier gewend zijn, maar zoals al tegen de collegae gezegd: "Il y a beaucoup routes á Port au Prince".

De vreugde van de vlotte ingreep wordt behoorlijk getemperd als blijkt dat het medicament dat gebruikt wordt om een patiënt te verslappen, voordat het beademingsbuisje geplaatst wordt, helemaal op is. Geen ampul meer te vinden. Zien ze dat dan niet aankomen? Zoiets weet je toch al ruim voordat je de laatste ampul pakt? Uitgerekend de patiënt van de ooroperatie is niet komen opdagen; die hadden we nog op een andere manier, via een larynxmasker, kunnen beademen. Het is ineens volkomen onduidelijk hoe de rest van het programma zal verlopen. Geduld is een schone zaak, maar is in mijn geval wel eindig. Ik ga maar weer eens naar de poli waar ik me, voor mijn gevoel, een stuk minder nuttig kan maken. De taalbarrière speelt hier fors parten. Met mijn school-Frans kom ik er meestal wel uit, maar mijn Creools beperkt zich tot "Koemaan ou ye?" wat zoiets als "Hoe gaat het?" betekent, maar dat na het uitspreken ervan de verwachting schept dat het Creools ook uitstekend verstaan wordt.

Halverwege de middag worden ineens 6 flesjes en 1 ampul succinyl als een trofee binnengebracht. Helaas hebben de 2 wachtende patiënten inmiddels gegeten en kunnen de ingrepen vandaag geen doorgang vinden. Nog maar een keer diep uitademen en tot 10 tellen.

Het lichtpunt van de dag komt van Jan. Pasteur, de oogarts, heeft ergens een microscoop op de kop getikt. Jan heeft hem in elkaar gezet en komt het heugelijke nieuws glunderend brengen. Het is een prima apparaat waar een bak licht uit komt. Toch fijn als je ziet wat je doet in zo'n oor en ik vooral ook kan zien wat mijn makker doet en hem op tijd kan bijsturen. De middag wordt verder besteed aan het herinrichten van de polikamer van Moïse. Sandra, Jan en ik demonteren een vacuümpomp en verplaatsen het meubilair naar een meer efficiënte opstelling. Benieuwd of het bevalt.