Alles met een stekker kan kapot

Na het aanvankelijke enthousiasme over de entourage op de operatiekamer is de goede moed toch wat richting schoenen gezonken. De apparatuur laat ons danig in de steek. Gisteren een ooroperatie gedaan. De microscoop bleek na het in slaap brengen van de patiënt niet te werken. In aller ijl wordt de poli-microscoop gehaald en lukt het, met de beperkte lichtbron in dit exemplaar en met de nodige moeite iets van het trommelvlies in beeld te brengen. Het is een drukte van belang. In de operatiekamer zijn minstens 15 mensen aanwezig. Naast de 2 collega KNO-artsen en het gebruikelijke OK-personeel verdringen zich een 3-tal co-assistenten, 3 verpleegsters in opleiding en nog wat andere geïnteresseerden om een blik in het operatiegebied te kunnen werpen. Daarbij worden ze niet gehinderd door respect voor steriliteit; er is regelmatig contact. Over de steriliteit maak ik me geen enkele illusie, ondanks alle goede bedoelingen. Halverwege de ingreep begeeft het anesthesie-apparaat het. Met de nodige consternatie wordt het toestel van de oogheelkunde gehaald. Gelukkig is de patiënt niet in gevaar geweest. Ondertussen loopt de temperatuur in de kamer behoorlijk op. Oorchirurgie vereist een zekere rust,  concentratie en volhardendheid. Ik neem me voor het de volgende keer anders te organiseren.

Het meisje met de tumor van gisteren wordt vervolgens gedetamponeerd en blijkt wonderwel niet veel te bloeden. Ondertussen worstelt Jan met de oorboor. Er blijkt een kabelbreuk te zijn waarbij onduidelijk is welk draadje op welk contact moet. Eén poging leidt tot kortsluiting waarbij de zekering sneuvelt. Veel reserve-fuses zijn er niet. Na contact met de firma in Amerika zijn we niet veel wijzer. Gelukkig vindt iemand toch nog wat reserve-zekeringen. To be continued. 

Vanochtend grote visite. Met de oogartsen onder leiding van Pasteur, de medisch directeur van het instituut, langs alle opgenomen patiënten. Ook interessant voor ons. De pathologie is ongekend voor Westerse begrippen. We vinden een mannetje van net 4 met sinds kort een verminderde beweeglijkheid van 1 oog. Het zou veroorzaakt zijn door een val. Dat lijkt Dirk en mij een onwaarschijnlijk verhaal. Na wat doorvragen blijkt er onverwacht een CT-scan te zijn. Samen met de Cubaanse oogarts en onze Haïtiaanse vakgenoten bestuderen we de plaatjes. Er blijkt een grote tumor aanwezig te zijn ter hoogte van de schedelbasis met doorgroei in het schedelbot, het oor en andere omliggende structuren. Geen mogelijkheid om dat te behandelen.

Ondertussen maakt Sandra veel kleine vrienden. De kindjes worden voorzien van cadeautjes en de blije gezichtjes vormen mooie lichtpuntjes in de brij van patiënten. De gelatenheid van de mensen, die me eerder in Afrika ook al was opgevallen, is soms bedrukkend. Terwijl op de poli ook de alledaagse probleem die wij zo goed kennen met regelmaat de revue passeren. Van 2 dagen keelpijn, een brokgevoel in de keel en jeukende oren; wat dat betreft zijn de verschillen toch niet zo groot.